هاوکینگ، «جیمز باردین» (James Bardeen) و «براندون کارتر» (Brandon Carter) موفق به کشف ۴ قانون مکانیک سیاهچالهها شدند. این قوانین را میتوان معادل قوانین ترمودینامیک در نظر گرفت، با این تفاوت که تمرکز این قوانین معطوف به افق رویداد سیاهچالهها است. در ژانویهی ۱۹۷۱، رسالهی استیون هاوکینگ تحت عنوان «سیاهچالهها»، جایزهی مهم «بنیاد پژوهشی جاذبه» را برای او به ارمغان آورد.
سالها پیش فیزیکدانان فکر میکردند که هیچ چیزی نمیتواند از سیاهچالهها فرار کند. در سال ۱۹۷۴، هاوکینگ به این نتیجه رسید که سیاهچالهها از خود تشعشعاتی ساطع میکنند. انتشار این تشعشعات احتمالا تا زمانی که این سیاهچالهها انرژی داشته باشند، ادامه خواهد داشت. این تئوری هاوکینگ که بعدها بهعنوان تابش هاوکینگ شناخته شد، بحثوجدلهای زیادی را به راه انداخت. ولی بعد از انجام پژوهشهای بیشتر، بهعنوان یکی از مهمترین پیشرفتهای فیزیک نظری در نظر گرفته شد.
دیدگاه ها (۰)